Blog
Trek wél aan de bel!
Schoorvoetend loop ik het gebouw in. Ik ken er niemand. Ik voel me vreselijk, ik ben een vreemde eend in de bijt hier… Ik voel me totaal niet op mijn gemak.
Ik vraag me af hoeveel mensen me aan zullen gaan staren zometeen met de gedachte in hun hoofd: ‘Ha,ha… moet je haar zien! Die denkt zeker dat haar kind hoogbegaafd is… ‘
Zo onzichtbaar mogelijk stap ik naar binnen. Ik kruip in een hoekje op de achterste rij en ik luister naar Tessa Kieboom. Iemand waarvan ik inmiddels weet dat zij werkelijk een fenomeen is in het land van hoogbegaafdheid.
Stel je nu voor: je hebt een kind en je vindt hem volstrekt normaal zoals hij is. Ok, hij is misschien een soort doolhof waarin je telkens de routes moet uitvinden. Maar ja, heeft niet iedere ouder dat gewoon?
Stel je vervolgens voor dat anderen jouw kind heel anders zien. Zij vinden het gedrag van je kind niet zo ‘normaal’ en vanzelfsprekend. Je krijgt signalen van je oppas, van andere ouders op het schoolplein, van kinderen die komen spelen, en van de juffen en meesters op school. De wereld vindt het blijkbaar wat bijzonder zoals je kind is.
Langzaam maar zeker ontdek je dus dat er “iets” aan de hand is….
Op basis van de opmerkingen van de mensen om je heen en de leerkrachten op school, ontwikkel je een voorzichtig vermoeden dat je kind wel eens ‘meerbegaafd’ zou kunnen zijn. Misschien zelfs hoogbegaafd? Je durft het woord niet in de mond te nemen, want ja, dat voelt als opscheppen en dat is wel het ALLERlaatste wat je wil.
Stel je nu eens voor, dat je na een paar boeken en artikelen te hebben gelezen en een paar websites over hoogbegaafdheid te hebben bekeken bedenkt, dat het misschien wel goed is om eens een lezing te gaan volgen bij iemand die er echt verstand van heeft.
Wat denk je dan? Wat voel je dan?
Terug naar ongeveer 10 jaar geleden…
Tijdens het verhaal van Tessa Kieboom verbaas ik me over alle herkenningspunten. Niet een, niet twee, nee een hele reeks. De schellen vallen me werkelijk van de ogen! En ik verbaas me nog het meest over alle knikkende hoofden van mijn mede toehoorders wanneer ook ikzelf instemmend zit te knikken.
Langzaam maar zeker ontdek ik tijdens deze avond, hoe ik precies op deze plaats moest zijn voor mijn kind. Aan het einde ben ik opgelucht, blij, moe én euforisch! Hier vind ik eindelijk de eerste antwoorden.
Daarna ga ik nog meer lezen en zoeken. Nog meer leer ik over het doolhof dat mijn kind echt is. En bovenal leer ik hoe belangrijk het is dat er iemand is die je mee kan nemen. Een eindje het doolhof in, zodat je net wat beter de route weet te ontdekken.
Een van de redenen waarom wij (Anne en Marianne) begonnen met WijsjedeWeg is deze zoektocht rondom onze eigen kinderen. We weten uit ervaring hoe spannend en hoe moeilijk het voelt om je vragen te durven stellen.
We weten ook hoe groot de opluchting is om herkenning te vinden bij iemand anders.
Trek dus vooral WEL aan de bel. Bijvoorbeeld bij WijsjedeWeg. Want ontdekken moet je zelf doen, maar onderweg is hulp meer dan welkom.
