Blog
Geen boe of bah
Geen boe of bah kwam eruit. De hele les niet. Grote, donkerbruine ogen keken me intens aan…
Nu gebeurt dit wel vaker, zeker tijdens de allereerste les. Maar meestal breekt op een goed moment toch het ijs en gaat het kind met minimaal een glimlach(je) de deur uit.
Dit meisje niet. Geen woord, geen glimlachje, helemaal NIETS.
De moeder was bij de les en nam het woord voor haar. Zei dat ze verlegen was en het spannend vond. Ja, niet vreemd natuurlijk, als je 7 jaar bent en voor het eerst naar een vreemde juf gaat om een muziekinstrument te leren bespelen.
Tot zover allemaal best logisch.
Het punt is, dit bleef niet beperkt tot de eerste les. Nou vooruit, de derde les hoorde ik wel voor het eerst haar stem en na een aantal weken kon ik een piepklein gesprekje met haar voeren. Er was progressie. Maar het ging niet zoals het bij andere kinderen meestal gaat. Normaal komt het contact echt wel op gang en stelt een kind zich langzamerhand open.
Op een dag stelde ik de moeder voor om een gedeelte van de les op de gang te wachten. Misschien zou dat helpen? Wonder boven wonder vond het meisje dat goed. Ze was blijkbaar toch niet erg bang. Maar er kwam helaas nog steeds vrijwel niets uit.
De eerste lessen stonden in het teken van de fluit verkennen en spelletjes doen met geluiden en blazen. Je kent het wel. Ze deed alles braaf na. Maar wanneer ik haar vroeg om zelf iets te bedenken, gingen ‘de luikjes’ meteen dicht. Ze zei niks en deed niks. Ze bewoog zelfs niet, het bleef akelig stil…
Zolang ik vroeg om mij na te doen, lukte het. We speelden liedjes met twee tonen, en deden voor- en naspeelspelletjes. Ze ging vooruit, maar zeer traag. Ik had het gevoel dat er VEEL meer in dit meisje zat dan eruit kwam.
Moeder vertelde over thuis, dat ze soms wel eens samen wat speelden. Maar het ging niet van harte. Moeder deed haar best, probeerde routine aan te brengen in het oefenen, hielp mee, of liet het meisje juist zelfstandig oefenen. Regelde dat opa en oma regelmatig geïnteresseerd vroegen naar de muzikale activiteiten van hun kleindochter. Het meisje speelde wel wat, maar vrijwel nooit uit zichzelf.
Toch bleef ze naar les komen, maar liefst vijf jaar lang! Het was voor haarzelf namelijk geen optie om te stoppen. Dat was opmerkelijk, want het ging allemaal nooit van harte. Ze ging wel vooruit en kon na vijf jaar echt leuk spelen. Ze bleek zelfs fantastisch te kunnen improviseren! Ook konden we inmiddels gelukkig gezellig kletsen over van alles en nog wat.
Dit verhaal speelde in de periode dat ik nog weinig over hoogbegaafdheid wist. Ik ontdekte wel dat mijn eigen zoon hoogbegaafd was en zijn proces kende ik natuurlijk. Maar dat leek totaal niet op wat dit meisje liet zien.
Inmiddels kreeg ik ook in de gaten dat ik meer hoogbegaafde kinderen op les had. Leerlingen die bij mijn kinderen op school zaten. Ook hun gedrag was weer anders, ieder kind had zijn eigen verhaal.
Ik begon geboeid te raken door hun leerprocessen en hun verschillende gedrag, hoewel ik er nog lang niet altijd iets van begreep. Ook bij mijn eigen kinderen niet. Daarom besloot ik een opleiding te gaan volgen over hoogbegaafdheid.
Hoe we erop kwamen weet ik niet meer. Maar vlak voor het moment dat het meisje naar de middelbare school zou gaan en daarom zou stoppen met de muzieklessen, kwam ik met de moeder op het gespreksonderwerp hoogbegaafdheid.
“Oh..”, zei ze, “hoogbegaafdheid... ja daar heb ik laatst een lezing over gevolgd, maar daar hoorde ik eigenlijk niets nieuws. Al die tips helpen toch niet.“
Op dat moment voelde ik iets aankomen... Ik trok de stoute schoenen aan en vroeg: “Wat bedoel je precies met: ’die tips helpen toch niet’?” En toen kwam het hele verhaal los…
Het verhaal dat ze al jarenlang van alles had geprobeerd, dat school het allemaal niet begreep, dat haar dochters (ze had er twee) nou eenmaal zo’n ‘luie persoonlijkheid’ hadden en dat het op de middelbare school waarschijnlijk allemaal wel goed zou komen. Ze besloot haar verhaal met dat ze het allemaal super vermoeiend vond, dat opvoeden…
Arme moeder... wát een frustratie en verdriet klonken er onder haar woorden…
En ik? Ik had het niet gezien. Ik had het totáal niet door gehad... Ik had op geen enkele manier gezien en er nooit bij stilgestaan dat dit meisje hoogbegaafd zou kunnen zijn. Ze liet me werkelijk op geen enkele manier haar talenten zien.
En ik wist toen helaas vrijwel niets over de signalen:
de signalen dat een kind zich overweldigd kan voelen
de signalen dat een kind worstelt met leren leren
de signalen waardoor je merkt dat een kind totaal in paniek is...
Laat staan dat ik wist wat ik kon doen om het kind te helpen.
Nou ja, iets deed ik waarschijnlijk wel goed, want ze bleef maar liefst vijf (!) jaar lang op les.
Dat was HET moment dat ik besloot dat ik alles, maar dan ook ALLES over hoogbegaafdheid wilde weten. Want dit zou ik me niet weer laten gebeuren!
