‘Ik wil me nergens mee bemoeien hoor, maar eh… mag ik je toch iets vragen?’ De moeder van Karst belt me op. Voorzichtig vraagt ze of ze me een tip mag geven.
Karst is een timide kind van 11 jaar oud. Hij toont heel weinig eigen initiatief in zijn muziekles. Hij doet zijn best, volgt zijn boek en volgt zijn juf. Eigenlijk een hele ‘brave’ en makkelijke leerling dus. Maar ik mis iets bij hem. Hij geniet wel van muziek maken, maar sprankelt nooit echt. Dus ik ben vooral blij dat ik zijn moeder aan de telefoon heb. Ook omdat ik weet dat het op school nog niet zo lekker loopt.
De moeder van Karst vertelt me dat Karst een enorme Harry Potterfan is. Dat wist ik niet. Zij ziet ook, dat Karst vooral braaf aan het spelen is. Ook zij mist zijn betrokkenheid bij de muziek. En ze vraagt me of het misschien kan helpen als we eens Harry Pottermuziek zouden gaan spelen.
‘Oei…’, is mijn eerste gedachte.. ‘Dat is technisch veel te veel gevraagd. Het is beter als hij daar nog even mee wacht…’
Toch begrijp ik deze wens heel goed, want ik realiseer me dat zijn eigen muziekkeuze hem misschien wel kan helpen om meer betrokken te raken bij het muziek maken. Bovendien valt immers veel te leren van een stuk met gekke intervallen en verschillende handposities. Het is in elk geval helpend dat hij de melodie heel goed kent. Zijn moeder vertelt dat hij het de hele dag loopt te fluiten! Ik besluit aan te sluiten bij de wens van deze moeder.
Tijdens de les onderzoeken we samen het thema van de Harry Potterfilm. Maat voor maat bekijken we de verschillende technieken die nodig zijn om de noten goed te spelen. Karst zijn hand zoekt naar de noten Het is nog lang niet zuiver en metrisch klopt er ook nog niet veel van. Karst merkt dat de muziek echt moeilijk is, maar dat doet niets af aan zijn gedrevenheid. Hij speelt vol enthousiasme en bravoure. Overduidelijk geniet hij van zijn eigen muziekkeuze. Ik zie nu een ander kind, een kind dat opgaat in wat hij doet! Al laat het resultaat nog op zich wachten.
Tijdens de weken die volgen bijt hij zich stevig vast in deze muziek. Hij is van binnenuit enorm gemotiveerd om dit te kunnen. Hij begint al te spelen voordat hij goed en wel op zijn stoel zit. Ik prijs zijn doorzettingsvermogen, want hij blijft, ondanks de frustratie vanwege de moeilijke techniek, toch telkens oefenen. In de lessen nemen we de tijd om de techniek onder de knie te krijgen. Thuis speelt hij gewoon het stuk uit, vals en wel. Maar elke week klinken meer maten een beetje beter.
Iedere les kijken we samen welke kleine stapjes verbeterd zijn en waar nog wat aan te schaven is. Hij leert steeds beter te luisteren naar wat hij doet. Het gaat ons nog steeds niet om het resultaat, we zijn blij met iedere kleine verbetering en vooral met zijn grote inzet. Daarop prijs ik hem vooral. En daarom zet hij door.
Karst oefent net zo lang door tot hij het helemaal kan. En wat je dan ziet? Een stralend kind dat binding voelt met de muziek omdat het zijn eigen keuze was. En dat vanuit die binding langzamerhand moeilijke nieuwe technieken onder de knie kreeg. Wat is er enorm veel winst behaald voor deze jongen!
Uiteindelijk is dit een echte top-down ervaring voor Karst geworden. Precies andersom dan hoe veel lesboeken en methodes werken. We gingen uit van een stip op de horizon, een moeilijk maar prachtig muziekstuk. Om daar te komen braken we de taak in vele kleine stukjes. We hielden ons vast aan het leerproces met een langzame maar gestage groei. En elk stapje in dit zelfgekozen proces werd voor Karst een succeservaring.
En precies dit is zo enorm belangrijk voor hoogbegaafde leerlingen: het gevoel van autonomie hebben en dat je top-down mag leren!
De moeder van Karst haalt hem wekelijks op uit de les. De laatste vijf minuten luistert ze altijd mee. Tegenwoordig doet ze dat met een grote lach op haar gezicht!
Na ongeveer 10 minuten spelen, barst hij in snikken uit. Hij kan niet meer stoppen. Een beetje troosten helpt niet. De tranen blijven komen.
De dirigent zet hem even apart zodat hij verder kan met de rest van de groep.
Ik speel mee met een groepje leerlingen in een orkestje. Na een paar minuten laat ik de repetitie voor wat het is en zoek ik dit jongetje op.
Verstijfd zit hij op een stoel in een hoekje. Zijn adem zit hoog, zijn schouders zijn opgetrokken, zijn mond stijf dicht, hij wil niet laten zien dat hij huilt.
Dit jongetje ken ik helemaal niet, ik weet helemaal niet wat er zou kunnen spelen. Toch vliegen allerlei gedachten -die helemaal niet hoeven te kloppen- door mijn hoofd:
Ergens heb ik het onbestemde gevoel dat hier zomaar nog meer aan de hand zou kunnen zijn. Het heeft geen zin om iets meer te vragen aan hem. Hij is op dit moment zo dichtgeklapt dat hij niet in staat is om logisch na te denken. Zijn brein zit op slot.
Als we buiten staan, komt zijn moeder er al aan rijden. Hij stort zich snikkend in haar armen. Moeder zegt terloops tegen me: ‘Hier was ik al bang voor, en we zijn zo bezig met de leerkuil…’ Op dat moment vallen er bij mij ongelooflijk veel kwartjes. Het klopt, hier is meer aan de hand!
Juf en moeder weten dat hij deze muziek KAN spelen en gunnen hem een super samenspeelervaring. Maar HOE begeleid je dit kind naar een succeservaring?
Voel je welkom bij Wijsjedeweg om te ontdekken wat jij kan doen om deze kinderen te helpen!
Lees HIER de uitgebreide versie van dit verhaal
Stel je voor: je hebt een kind en je vindt hem volstrekt normaal zoals hij is. Ok, hij is misschien een soort doolhof waarin je telkens de routes moet uitvinden. Maar ja, heeft niet iedere ouder dat gewoon?
Stel je vervolgens voor dat anderen jouw kind heel anders zien. Zij vinden het gedrag van je kind niet zo ‘normaal’ en vanzelfsprekend. Je krijgt signalen van je oppas, van andere ouders op het schoolplein, van kinderen die komen spelen, van de juffen en meesters op school en van de muziekdocent. De wereld vindt je kind blijkbaar bijzonder of anders of raar…. een vreemde vogel.
Langzaam maar zeker ontdek je dus dat er “iets” aan de hand is….
Op basis van de opmerkingen van de mensen om je heen ontwikkel je een voorzichtig vermoeden dat je kind weleens ‘meerbegaafd’ zou kunnen zijn. Misschien zelfs hoogbegaafd? Je durft het woord niet in de mond te nemen, want ja, dat voelt als opscheppen en dat is wel het ALLERlaatste wat je wil.
Stel je nu eens voor: je hebt een paar boeken en artikelen gelezen en een paar websites over hoogbegaafdheid bekeken. Hoe zou het zijn om er vervolgens eens wat dieper in te duiken door een cursus of een masterclass te volgen?
Zodat:
Wat denk je dan? Wat voel je dan?
Voel je een JA?
Trek dan echt aan de bel! Bijvoorbeeld bij WijsjedeWeg. Want ontdekken moet je zelf doen, maar onderweg is HULP meer dan welkom, weten we uit eigen ervaring :-)
Nieuwsgierig naar meer verhalen over hoogbegaafdheid en muziek?
Kom vooral langs bij de gratis Masterclass ‘De hoogbegaafde muziekleerling in een notendop’. In 30 min vertellen we je in een notendop wat je moet weten als je (vermoedelijk) hoogbegaafde kind naar muziekles gaat.
Wanneer: 25, 27 en 28 september 2024
Tijd: 10:00 – 10:45 uur
Aanmelden: HIER
Hoogbegaafden zijn niet vanzelf gemotiveerd, maar met de juiste begeleiding kun jij ze helpen.
Bij hoogbegaafden gaat muziek maken vaak niet vanzelf. Ze voelen weerstand en soms zelfs angst en paniek als ze nieuwe dingen moeten leren. En ook herhaling vinden ze niet zo leuk.
Wanneer je een goede muziekdocent treft, met kennis over hoogbegaafdheid, kan elk hoogbegaafd kind zijn weerstand leren overwinnen.
Door de juiste begeleiding tijdens de muziekles leert een hoogbegaafd kind:
En dan is muziek maken echt een GOUDEN middel!
Weet je dat je bij Wijsjedeweg docenten kunt vinden met kennis over hoogbegaafdheid?