Blog
Waarom gedraagt mijn kind zich nou nooit eens normaaaaal?
Een paar jaar geleden zei een goede vriend tegen mij: ‘Het komt echt goed!’ Ik wist niet zeker of ik hem kon geloven…
Kinderen verschillen, geen kind is hetzelfde. Hoewel ik ooit een keer iemand heb horen zeggen dat alle kinderen hetzelfde zijn, maar die had vast zelf geen kinderen ;-)
Ook hoogbegaafde kinderen zijn verschillend. Je hebt ze in duizend (of nog veel meer) varianten.
Wellicht ken je wel zo’n jongetje als Tim. Die altijd keurig op tijd is, netjes werkt en veel zorg heeft voor zijn spulletjes. Of de timide Jessica, die niet zoveel zegt maar een rijke binnenwereld heeft en ogen die boekdelen spreken.
Deze kinderen hebben aandacht nodig, een heleboel zelfs, want ze vallen niet zo erg op. De buitenwereld denkt al gauw dat alles altijd goed gaat. En dat is absoluut een misvatting.
Over deze groep hoogbegaafde kinderen later meer.
Nu wil ik het over een andere groep hebben: de groep van die ongelooflijk vindingrijke en inventieve gasten (zowel jongens als meisjes) die, als je even niet oplet, alweer iets uitspoken wat eigenlijk niet mag. Soms is dat grappig. Soms totaal niet…
- Soms ben je er één zomaar kwijt omdat je had afgesproken dat je ‘m zou ophalen maar je was 1 minuut te laat zodat de vogel al is gevlogen en heb je geen idee waar je moet zoeken maar hij kan echt niet zelfstandig naar huis zijn gegaan (dénk je).
- Of je moet uit eten met je schoonouders en je weet echt in hemelsnaam niet hoe je dat kind in het gareel moet houden omdat hij of zij zich nooit netjes weet te gedragen, altijd onrustig is, veel te veel te vertellen heeft, daar nooit mee ophoudt en vast en zeker wel weer een glas laat vallen of een bord vol eten. En ik heb het niet over een kind van 2…
- Of er is een leuk orkest waar je kind in mee mag spelen. Je zit op een afstandje te kijken en je ziet dat de dirigent het wel heel erg druk heeft met jouw kind die zich niet weet te gedragen als orkestlid, steeds zijn muziek kwijt is, geen potlood mee heeft genomen, eigenlijk helemaal niet bezig is met muziek maken maar met heel veel andere dingen die door dat hoofd spoken zodat hij nooit weet waar hij moet beginnen als de dirigent wil inzetten...
Misschien klinkt het grappig. En echt waar hoor, achteraf en terugkijkend is het ook vaak grappig. Alleen op het moment dat je erin zit kun je zo’n WANHOOP voelen en die wanhoop kan ook nog es jaren duren…
Je vraagt je echt af of dit ooit goedkomt. Je hebt de sociale regels toch al duizend keer uitgelegd… Je zit je steeds ter plekke te schamen voor dat gedrag. Je kind lijkt wel een flierefluiter! Waarom let hij nou niet wat beter op?
Waarom gedraagt mijn kind zich nou nooit eens normaaaaal?
Maar ik realiseerde me pas veel later dat de vraag eigenlijk moet zijn:
Is normaal wel belangrijk?
Want mijn kind is zichzelf. Hij is goed zoals hij is…met alles erop en eraan.
EN dat is anders dan veel andere kinderen.
EN hij heeft nog veel te leren
EN zijn omgeving heeft ook nog veel te leren
En ja, dat mijn kind zichzelf is kan heel erg lastig zijn, want:
- dan heb je je omgeving veel uit te leggen over je kind
- dan kan je je handen vol hebben aan de begeleiding van je kind zodat hij niet al te grote brokken veroorzaakt
- dan kan je enorm gaan twijfelen over jezelf als ouder, als opvoeder en zit je echt soms met je handen in het haar
En ja, het valt (soms) niet mee. Maar je bent zeker niet de enige en er zijn zoveel mogelijkheden om je kind op een positieve manier te begeleiden!
Blijf niet zitten met al je vragen en twijfels. Steek je licht op, bijvoorbeeld bij Wijsjedeweg!
